Bu depresif bir umutsuzluk yazısı değil. Biraz rahatlamış, biraz üzgün ama depresif ya da dipte değil. Doğru mu bilmiyorum, belki de sadece bugünkü konuşmanın, sorgulamanın ve düşünmenin neticesi söz konusu ama hani hayvanlara yaparlar ya, erişemeyeceği şekilde meyveyi görüşlerine yerleştirirler de o ona erişmek için koşar da koşar. Hani o aslında başına bağlıdır çubukla, o yüzden meyve de onunla gidiyordur ya… Bu hayvanın durumunda olduğumu gördüm bugün varlığımla; birilerince yönetilen ya da oynatılan değil, kendime erişemeyeceğim bir hedef belirlemiş olduğumu.
Ve de vazgeçtim.
1 Yorum