Tam durmuş düşünüyordu, dalgındı da. Dedim, “evet?”. Dedi bir şeyler, hissetmemem, sorumluluk… “Hof” ettim, vazgeçtim. “Sıkıldım, neyse” dedim. Tabii sıkılmak değildi olan, sıkılmak neydi hatırlamıyorum bile bayağıdır. Evrensel “yeter”im gelmişti yine. Pes etmiştim, yılmıştım, isyan etmiştim hayatıma, kendime, şartlarıma…
Yorum Bırak