Önceden yok olduğumda geriye hiçbir iz kalmasın isterdim. Hiç var olmamışım gibi. Bu yüzden de defterleri yırtardım, etiket almamaya uğraşırdım, zaten herkese “yakın ama mesafeli” dururdum. Çok imkansız değil gibi gelirdi dünyadan silinmek. Hiç yer edinmemek. Zaten yer edinmek belki daha da zordu.
Hâlâ da yer edinmenin zorluğunu hissediyorum. Yapamayacağıma inanıyorum daha çok. Varlığım artık oluştu sanırım ama bir koltuktan farklı anlam sahibi olmak? Zor geliyor. Bu da hiçlik işte. Her zaman hiç olmak.
Yorum Bırak