Kuşlar o kadar hafif değildir muhtemelen. Havada süzülüşleri öyle görünmüyor. Ama bomboş bir süzülme var ya, oradan oraya, zararsız, hafifliği ortaya koyan… Tüy tanesininki ya da American Beauty’deki boş poşet gibi. Onu hisseder ya insan bazen…
İyi midir bu?
Ruhum hafif değil, öyle anlaşılırsa yanlış olur. Ruhumun ağırlığı yok aslında ama gerçeği var, bayağı yara bere içinde. Çok mu zorlama gelecek bu tabir bilmiyorum ama kanıyor ara ara. İyileşememiş henüz, belki sürecindedir bunun. Umarım öyledir.
Ama benlik, bütün benlik boşlukta ya da havada süzülüyor hissi anlattığım. Yaralı ruhla birlikte. İnmiyor yere, salınıyor hep zevk almadan, uyuşukça bundan yana.
Ne garip, yıllarca uçmaya yönelik espri yaptım. İnsan için ulaşılmaz nokta uçmaktı benim gözümde çünkü. Şimdiyse uçmak ideal gelmiyor, yere inişi aradığımı hissediyorum. En azından hedefsizce, kontrolsüzce uçmak olmamalı. Yani süzülmek.
Oysa ben yıllardır kontrolü kaybetmeyi istedim, fikrine imrendim. Benim için ulaşılmaz mı geliyordu yoksa? Belki de. Şimdiyse kontrolü istiyorum, seçiyorum. Eylem insanı olmayı bırakıyorum.
Bugün iki netice aldım. İkisi de olumsuz. Yenilgi var içimde, özümde ama mantığım bunları sınav ya da hırsa dayalı istekler gibi görmek istemiyor herhalde ki adlandıramıyorum yenilgi diye. Biri vazgeçiş zaten çünkü olmayacaktı, diğeri de sadece olumsuzluk.
Vazgeçmeyeyim isterdim, çok isterdim ama vazgeçince ve yenilince benliğim yine süzülmeye başladı. Boşlukta, yavaş yavaş… Ruh mutlu değil, hâlâ yere inmek istiyorum ama çamura ya da balçığa değil. Onlara ineceksem süzüleyim sonsuza kadar, yapabilirim ben bunu çünkü.
Ah… Sanki biraz şunun gibi.
“I killed myself today
For second life replay
I killed myself todayI had too many lives
I did it to survive
So I killed myself todayBut somehow I’m not dead
I’m still inside a head
To testify what’s real
When truth is to believe“
Çok dinledim ve sevdim parçayı ama ilk defa bu kadar anlattığım oldu. Benim dediğim oldu, süslüce tabii benim sözlerime göre.
Ben bugün süzülmeye çıktım yine ki yıllardır öyleyim ara kötü inişlerimle. Anlattım da defalarca. Çölde, bomboş arazide rüzgardan savrulduğum geldi gözüm önüne önceden. Duramadan, dengeyi sağlayamadan, tutacak güvenli bir yapı bulamadan… Hep yaşadım. Yaşamım oldu. Bu defakinde havalanırken çıkış hissim farklı sadece, nereye varacak bilmesem de. Sanki daha iyi gibi. Kontrol bende olabilir belki gibi. Olsun ister gibi. İnanılmaz bu benim için ama… Öyle.
“But I’ll return tomorrow
Alive to learn again.“
Umarım tabii… Aynı dediği gibi.