Kahve

İnsanlar geliyor, duruyor, gidiyor. Hepsinin amaçları var. Alışveriş yapacaklar, yemek yiyecekler, arada da kahve içecekler. Ben normallik için kitabımı açtım. Şimdi bıraktım gerçi. Durup izliyorum. Hiçbirini görmeden hepsini izliyorum.

Sevmiyorum aslında insanları.

Ama hareketlilik iyi olur diye düşündüm de geldim. Emin değilim olduğundan. Akşamdan kalmayım herhalde  İştahsızlıktan bir şey de yiyemedim. Üstüne egzersiz yaptım, zorlanarak.

Ne oluyor?

Her gün gelir, her gün geçer. Bugünler de geçecek. O günler geçti. Sonra?

Loop var. İçindeki olaylar şiddet, önem, etki açısından aynı değil ama loop var. Uyku diye de bahsetmiştim hani birkaç yazı öncesinde (bu aralar kendimi o kadar tekrarlıyorum ki habire “bahsetmiştim” diyorum). Bir dönem geçiriyorum, sonra yine kendi kendine yeniden başlama kararı alıp devam ediyorum. Her seferinde biraz daha yorgun diyeyim de klişe olsun. Klişe çünkü bundan da emin değilim. Bir de bu loop hep aynı değil ya, loop demek de doğru mu bilmiyorum.

Anlamıyorum. Anlayamıyorum. Neyin gerçek, neyin yalan olduğunu karıştırdım tamamen. Kendimi biliyorum bi. Bu da anlamsız.

…

Kahve içmeye geldim. İçim sıkılıyor ama ortamdan.

Boşluk var sadece. Sadece.