Yok yok, masörlerden bahsetmiyorum – espritüel anımda değilim öyle. Ya da psikolog, psikiyatrist, dert ortağı, kanka, sevgili, aşk ve benzeri adamlardan da. Hayır efendim, hayır, Leonard Cohen gibi genel rahatlatan ya da Lou Reed gibi güvenli (?) liman olanlardan da. Neyden mi bahsediyorum? Mini rolleri ile insanda kendilerine hayranlık uyandıran, dinlenen şarkıda rahatlığı verenlerden. Hayal kırıklığı mı oldu? Çok peşin hükümlüsünüz.
Başka başka da vardır belki ama bu konuyu geçenlerde düşününce, aklıma direkt iki şarkı geldi. Üçüncüsü de bana konuyu verendi. Hangi sıradan başlasam? Önceden sonraya mı sonradan önceye mi? Mmm… Önceden sonraya yapıyorum.
Madonna‘nın standart, “çılgın kadın” havasından farklı olduğu albümü Ray of Light‘ın açılış şarkısı vardı hani, Drowned World / Substitute For Love. Onun başlangıç “You see“sindeki adam. Evet, o kadar. Yıllarca ama yıllarca ne kadar güzel “You see” dedim, mest oldum. Sonradan öğrendim ki The San Sebastian Strings‘in Why I Follow The Tigers‘ından alıntıymış kendisi. O şarkıda da zaten adam tüm rahatlığıyla, konuşurcasına söyleyişiyle etkileyebilir ama bana bu Madonna “eşliği” ile daha rahatlatıcı gelir.
Cidden tam bilemiyorum neden. Şarkının genelinde anlatılanlara çok da dokunmaz aslında anlamsal olarak ama seslenilen adam gibi de geldiğinden belki, onun onayı mı desem, “Ben varım”ı mı… Bilmiyorum ki. Ama öyle bir şey. Buyrun şarkı:
Sonraki kanımca çok daha etkileyici, rahatlatıcıdan daha doğru olan söylem bu. Bat For Lashes‘ı bilir misiniz? Bence biraz kurcalayabilirsiniz bilmiyorsanız. Ama ben de ilk albümlerini çok dinledim, sonrakileri değil. Onda ikinci şarkı Trophy vardır. Grup kadın vokalli zaten ve asıl kişisi olan Natasha Khan cidden güzel sesli bir kadın. Ama Trophy… Onda – hele ki kulaklıkla dinlerken – sağdan, soldan gelen, orta köprüdeki şu kısmı söylerken arka vokal olan adam var.
“Heaven is a feeling I get in your arms”
Adam gittikçe sesini yükseltir, fısıldarlıktan daha yoğunlaşır (şarkı ilerledikçe olan katılımlarda) ama işin sırrı hep soldan gelen sesteki söyleyiştedir. Değişmez o. Çok hoş bir şey, çok emin kendisinden, çok hakim her şeye. Mmmm… Şarkı mı? Şu:
(Bunda kalite biraz düşük, bence Spotify’dan bi’ dinleyin derim)
Sonuncusu da yeni keşiflerimden. Agnes Obel isminde Danimarkalı kadın. Ne? Yok rahatlatan adam o değil tabii, o güzel, huzurlu, tatlı müzikleri yapan kadın. Bambaşka konu, o yüzden çok uzatmıyorum. Ama dinlediğim şarkılarında hüzün olsa da daha çok dingin hâli alıyorum. Biri dışında, en ünlülerinden: Familiar. Onda şarkı çalmaya başlayınca olumsuzluğu duyuyorsun ve genel olarak devam ediyor. Derken diğer ikisindeki gibi değil, yine hisli söyleyişli bir adam giriyor eşliğe. Çözemedim bu nasıl oluyor ama rahatlatıyor söyleyişi onun, müzikal ton etkisiyle de tahminimce. Şarkının sahip olduğu acılı hal yok oluyor bununla ve ben o adama müteşekkir hissediyorum 10 saniye için – abartmayalım lütfen.
En garip olan da şarkıda Agnes Obel daha net, cesur sözleri söylerken bu adamın aslında daha korkak, karamsar, üzüntü dolu sözlerde oluşu. Melodik rahatlama sanırım benim duyduğum. Ama bir yandan adamın bu hisliliği de hoşuma gidiyor, aşinalık duyuyorum belki? Kim bilir, belki. Çünkü o ne diyor, koyayım şuraya:
“For our love is a ghost that the others can’t see
It’s a danger
Every shade of us you fade down to keep
them in the dark on who we are
(Oh what you do to me)
This love is gonna be the death of me
It’s a danger
‘Cause our love is a ghost that the others can’t see”
Adamın söyledikleri ayrı, hissettirdiği dolu doluluk da apayrı. Yoo belki de hiç değil. Bilmiyorum, hiç bilmiyorum.
Ama bu adamları seviyorum ben, direkt kendilerini değil – bana ne onlardan? Şarkıları dinlerken katılarak anıma verdiklerinden, o oluşumlarını.
Evet.
Araştırma sonrası ekleme: Familiar’daki adam aslında kadınmış! Yani Agnes Obel oynayıp kendi sesiyle o sese ulaşmış. Hoş, bendeki netice aynı ama şaşırdım mı? Tabii ki. Vay teknoloji vay…