İçeriğe geç

Yan proje albümleri de incelenmelidir!

İlk defa yeni çıkmış bir albümden bahsedeceğim ve bunun aslında Godspeed You! Black Emperor olması gerekirdi, ama değil. Esmerine de yeni albüm çıkarmış, Mechanics of Dominion ve ben tüm alümden ziyade açılışa yoğunlaşıyorum. Çünkü çok hisli ve benim buna ihtiyacım var.

Çok hisli ne? Bu ilgini çekmiş ve “devamını oku” demişsen okuyucu, zaten hak ediyorsun bir açıklamayı.

Histerik kriz demek olmaz ama yoğun bir şey. İstek, arzu. Ah evet, tam olarak o. Arzu. Bunun hissini müzikte, hem de sözsüz, enstrümantal (aynı anlamlar…) parçalarda bulmak mümkün mü? Tabii ki mümkün, ben hep yapıyorum. Albümün açılışındaki şarkımız, The Space in Between bunu bana veriyor. Hızlı, çok hızlı ama aynı ton üzerine giden piyano ve ona eşlik eden kemanla çello. Kaptırıyorum kendimi, istek duyuyorum bir şeylere – diğer zamanlarda görmezden geldiklerime, bazen. Mutsuz edici eğer ki isteklerine kavuşamıyorsan. Ama çok güzel, çok naif, çok zarif.

Üç buçuk dakikadan fazla olmalıydı, daha gitmeliydi, daha götürmeliydi… Yapmıyor ama. Bu yüzden tekrara aldırıyor insanı – devamında geleni kişi bilse de, kişi ben iken. Devamına geçeyim mi bunun hissettirdiklerine biraz daha bakayım mı? Bakayım, olmadı silerim.

Uyuştururken insan (ben artık “insan”) kendisini, vazgeçerken bir şeylerden ya da ertelediğini düşünürken (acaba?), yine hissetme ihtiyacını bunlar gibi “third party” varlıklardan karşılıyor. Çok sevilen filmler, kitaplar, müzikler… Duygu patlamaları. Saçmalık! Belki birileri gerçekten kaptırıyordur öyle, gerçekten hissediyordur. Belki insan da hissediyordur gerçekten ama bunu anlamanın, sorgulamanın tek yolu var: İsteklerine kavuşup o standartlardayken yine dinlemek, izlemek, okumak. Bu şartları sağlayamayınca içindeki şüpheci her şeyi yalan görüyor, her şey kendini duygusal tatmine kurulmuş aptallık.

O zamanlarda, bu aptallık anlarında, bu şarkıdaki gibi hızlanışlar ama tizleri kullanışlar mis oluyor. Çünkü soğuma olmamalı, soğukluk, bas gelmemeli. İçte bir şeyler “sıcak” kalmalı. Dokunmalı belki de.

Esmerine bu konuda iyi bir şey. Godspeed You! Black Emperor’ın yan gruplarından yine, tabii ki. Onların daha “hisli” olmak istedikleri anlarda yaptıkları proje gibi. Neden olmasın zaten?

Neyse… Şarkı sarıyor ve sonrasında albümde çok hoş bir detay oluşuyor: Devam şarkısı. Bu benim fikrim olabilir sadece ama gerçekten planlanmış da olabilir. Hemen sonrasında gelen ikinci şarkı, La Lucha Es Una Sola sanki aynı tınıda ilerliyor. Önceki şarkının sondaki keman melodisi alttan alttan devam ediyor gibi. İlerideki değişimlere rağmen.

Ama zaman içinde cidden değişiyor her şey, fazlaca hem de. Zaten parça daha uzun, bölmemişler de. Çünkü totalde bir kompozisyonu var olmalı. Zevk veriyor mu? Ara ara. İlkindeki devamlı arzu bunda yok, zaman zaman bambaşka hallere gidiyor – hayattaki insan gibi. Ama sonuna gelince sadece hüzün kalıyor elde. Ona ne demeli?

Ne demeli bilmiyorum. Sorgulamıyorum da, belki gerçeklik, belki dönemsellik – haha! Ama albüme bakınca iyi bir şeyler görüyorum. Albüme adını veren Mechanics of Dominion da geçişleri ve güçlü yapısıyla tutuyor. Grup “marimba”yı tanıtan olduğu için bana, daha doğrusu öğreten, bunda da kullanışları dikkat çekiyor. Ama şarkı daha dinamik, daha hüzünden uzak. O da iyi, lazım olan bir şey – biliyoruz, değil mi?

Neticede grup benim tanıştığım Aurora üstünden bu gelene kadar üç albüm daha yaptı ki Dalmak çok beğenildi, ben de Lost River Blues’u sevdim. Ama bu albüm ayrı hoşuma gitti, belki de ihtiyaçlarımdan ve içinde bulunduğum ruh halinden, dönemimden… Eh, kim tüm psikolojisinden bağımsız var oluyor ki? Kaldı ki olmalı mıyız?

Di mi sayın okur? Niye yok sayıyoruz her şeyi?

Ben cevap vereyim senin yerine: Kolaylık.

 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.