Duygusal, romantik fimlerde ilişkinin tam sarpa sardığı bir anda, muhtemelen kadın terk etmek zorundayken ya da adam her şeyden vazgeçmişken çalan şarkılar olur ya… tüm ambiyansı oluşturanlardır hani o sırada. Karakterler sadece uzaklara dalar, belki sahilde, belki evinde, belki parkta… İşte bu onlardan bir şey.
Anlattığım şeyin hiç sempatisi, hoşluğu, karizması, çekiciliği veya profesyonelliği olmadığını biliyorum. Bu “histerik şarkı”lar benim arabeskim belki bir şekilde. Kendimi bunlarda duyguları dışa vurmuş hissediyorm, sanki rahat rahat “”mızırdanabilir” gibi ve de dünya, hayat, benlik, sıkıntılar ve benzerleri gibi daha genel, daha kişiden bağımsız konularla saklamaya gerek duymadan.
İki gündür o kadar dinledim, dinlemediğim zamanlarda da kafamda çaldı ki o giriş melodisi artık sürekli hayatta var gibi bir şey. Bir de herhalde benim ruh halimle tesadüf etti, biraz buruk hava oluşturuyor ve sürdürüyor (ya da olanı çıkartıyor).
Sözlerinin hepsi değil de sadece bi’ şurası dikkatimi hep çekiyor.
“I know I have got a negative edge
That’s why I sharpen all the others a lot”
Tabii sondaki “I miss you more than I know” da var ama ne kadar manalı bilmiyorum. Dokunmaktan çok dokunaklı geliyor kendisi, o kadar.
…
2 dakikalık bir şarkı olarak etkisini uzun bırakıyor. Tabii dediğim gibi ben buna yolu açıyor da olabilirim, o da hisleri artırıyor olabilir. İkisi de mümkün.
Genel ruh hâli güzel değil ama ne der birisi? “Belki de böyle olması gerekiyordu.”
Belki de.