Dandonte miydi Dondante mi? Galiba Dondante. My Morning Jacket’i parlatan şarkı.
Onu paylaşmalı tabii.
Hisli bir adam, ağıtvari söyleyişiyle sevdiği, sadece sevmediği, aşık olduğu kadına söylüyor. Tabii ki mutlu değil, birlikte değiller, kadın öyle soyut ki…
Bir de bunları bu melodiyle, umutsuzca söyleyince adam… Nice çilekeş aşık kendini buldu, çıldırmış gibi bağırışlarda, müzikte, gitarda vs.
Halbuki aynı albümde bir de Into The Woods vardı.
Öyle acılı değil, arabesk değil, isyanlarda değil… Suçlu yok, mağdur? Belki var da nasıl desem… En başta bile teslimiyet öne çıkmış, daha neyin mağduru?
“A kitten on fie, a baby in blender.
Both sounds as sweet as night of surrender.
I know it ain’t easy, but you do what you can.
If your livin gets weezy, you can follow this plan:
Put in more than you could ever get out.
I’m tired of the talking, I know what you’re about.
Now open your mouth, here comes the spoon.
You’re gonna eat what I give ya, and you’re gonna like it real good.”
Bir de müzik var tabii. Yok yok, pozitif veya oynak değil. Rollerde değil. Sadece aynı sözleri gibi, pes etmiş, biraz da olana masalsı hava katmış. Şöyle olmuş:
Bana sorarsanız, şimdiye dek anlaşılabileceği gibi Into The Woods derim. Naifliği yeter bile…
İlginç ki o daha çok dokunur bi’ de bana. Yine dokunuşuna ters şekilde huzur da verir.
Ama ben bunu sahiplenirim ya… Genelde Dondante’in sevilmesi hoşuma gider. Bencillik herhalde.