Gerçekçilik belki çok kolay bir özellik değil çünkü gerçeğin ne olduğu çoğunlukla belli değil. Ama gerçekçilik arkasına sığınıp beklentileri minimum tutmak, umutsuzluk, karamsarlık hayli kolay. Hayal kırıklıklarını azalttığı da doğru, daha farkında hissettirdiği ve göründüğü de.
Ama ihtiyaç duyulan bu mu hayatta? O tartışılır işte.
Tabii bunu tartışmayla uğraşmayacağım ben. İsteyen olursa milyon yolla ulaşılabilirim, buyursun desin diyeceğini. Deneriz bir tartışmayı ortasında anlamsızlığı hissedip “neyse”lemezsem.
Ben beni azarladığı için sevdiğim şarkıyı söyleyeceğim. Evet, şarkı direkt beni azarlıyor ilk dinlediğimden beri ve bundan ötürü hem saygı duyuyorum, hem takdir ediyorum, hem de mutlu oluyorum – burukça.
Şuraya kendisini bırakayım da…
Şarkının ismi Shut Up I am Dreaming Of Places Where Lovers Have Wings, söyleyeni bu yazıyı okuyanlardan tahmin eden çıkar mı bilmem, (ben tanımıştım *gözlüklü, karizmatik smiley*), ağlak-“mıymıy” sesli Wolf Parade adamının diğer projesi Sunset Rubdown.
Sadece ismi yetiyor aslında fırçalayışı ve memnun edişi için. Sözlerinde de özellikle tüm havayı oluşturan şu kısım var:
“I’m afraid of water,
I’m afraid of the sky,
I’m tired of waiting.
Oceans never listen to us anyway
And if I fall into the dring, I will say your name before I sink (ekstra romantik!)
Oceans never listen to us anyway,
So don’t make a sound.
Don’t make a sound”
Şarkı başından ortasına “tın tın”, sıkıcı bile bulunabilir. İlk dinleyişte tatlı başlayışının tutması dışında çok da sarmamıştı beni de. Ama sonra nasıl oldu bilmiyorum, o tatlı başlangıcında bile azarlanıyorum gibi geliyor ve savunduklarına (aslında çok olmasa da) bakıp seviniyorum.
Hayal kurmayı baştan sahiplenmiş zaten, tabii kabul ederim!
Hayır bu bana has bir olay da değil, hayatım ya da yaşadıklarım için de. Çok çekilmez dünya geliyor o “gerçekçilik” adı altındaki karamsarlıklarla. Herkeste, her yerde, her detayda… Evet, yapıyorum, yapıyorsun, yapıyor ama ne fayda görüldü – o hep söylenen hayal kırıklıklarının azlığı dışında?
Zaten o da saçma. Hayal kurmak, bunu yapabilmek niye kırıklık getirsin ki zaten? Aptal olmak bambaşka konu. Baaam-başka konu!
…
Indie müzik araştırırken dinlenen bir grubun Modern World, Dear Sons And Daughters of Hungry Ghost ikilisi dışında şarkılarına sarmamış olmak yıllar sonra kardeş grubundan bir şarkıyla çözümlemelere gidilmeyeceğini göstermiyor.
Zaten mütemadiyen birilerine – muhtemelen de vokallere yaptığım kötü yakıştırmalardan utanıyorum. Eh bu da güzel bir şey, güzel şeyleri görmenin güzelliği. Güzel. Güzel. Güzel.